💞 തൂ മഞ്ഞുപോലെ…💞 – 4

ആദ്യഭാഗം

ആന്‍ലിയ താന്‍ കണ്ട സ്വപ്നത്തെ കുറിച്ച് ജെസ്സിയോട് വിവരിക്കുകയാണ്‌.

❄❄❄❄❄❄❄
ഒരു മഞ്ഞു മല… അവിടമാകെ  ഇരുട്ടാണ്.  ആ മലയുടെ ഏറ്റവും മുകളിലായി കുറച്ചു പരന്ന പ്രദേശമുണ്ട് അവിടെ ഒരു വലിയ ടാര്‍പോളിന്‍ വലിച്ച് ടെന്റ് പോലെ കെട്ടിയിട്ടുണ്ട്.

അതിനകത്ത് വലിയ വലിയ പെട്രോ മാക്‌സ് വിളക്കുകള്‍ കത്തിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ട്.

ആ വെളിച്ചത്തില്‍ കാണാം പുറത്ത് പുക പോലെ മൂടല്‍മഞ്ഞ് ചുറ്റിനും പരന്നു കിടക്കുന്നത്.

മരം കോച്ചുന്ന തണുപ്പിലും കുറെ പേര്‍ ഒരു വലിയ സ്റ്റാന്‍ഡില്‍ ഘടിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ഏതോ ഒരു ഉപകരണത്തിനു ചുറ്റും നിന്ന് എന്തൊക്കെയോ ചെയ്യുന്നുണ്ട് (അത് കണ്ടാല്‍ റോക്കറ്റ്‌, മിസൈൽ ഒക്കെ പോലെ തോന്നും രൂപത്തില്‍).

അവരെല്ലാം പട്ടാളക്കാരുടേതു പോലയുള്ള നല്ല കട്ടിയുള്ള ഒരേ പോലത്തെ വസ്ത്രങ്ങളാണ്‌ ധരിച്ചിരുന്നത്…  വലിയ ബൂട്ടും, തലയില്‍ ചെവി മൂടുന്ന ടൈപ്പ് ക്യാപ്പും… മുഖം മറച്ചു കൊണ്ട് ഹെല്‍മറ്റ് പോലെയുള്ള ഫൈബര്‍ ഷീല്‍ഡും വെച്ചിട്ടുണ്ട്.

മഞ്ഞുമാസത്തെ മഞ്ഞു പെയ്യുന്ന  രാത്രിയിലും അവരുടെ മുഖത്തും കൈയ്യിലുമെല്ലാം വിയര്‍പ്പു കണങ്ങള്‍ പൊടിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ചിലപ്പോള്‍ അവര്‍ പണിതു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ മെഷീനില്‍ നിന്നും ഉത്ഭവിക്കുന്ന ഹീറ്റ് ആവാം അതിനു കാരണം.

രണ്ടു മൂന്നു പേര്‍ മിസൈലിന്റെ ഷേപ്പിലുള്ള ഓരോ ചെറിയ ഇരുമ്പ് ലോഹങ്ങള്‍ ഷോൾഡറിൽ ചുമന്നു കൊണ്ടു വന്ന് ആ യന്ത്രത്തിലേക്ക് ഘടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.

കൂട്ടത്തില്‍ മേധാവി എന്ന് തോന്നുന്നയാൾ ഹിന്ദിയില്‍ എന്തൊക്കെയോ നിർദ്ദേശങ്ങൾ കൊടുക്കുന്നുണ്ട്.

എല്ലാത്തിനും ജീ സാബ്… ജീ സാബ് എന്ന് എല്ലാവരും ഒരേ ശബ്ദത്തില്‍ ഉത്തരം പറയുന്നുമുണ്ട്.

കുറച്ച് നിമിഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം ആ മേധാവി പറഞ്ഞു:

“ശരി ഇപ്പോൾ ടാസ്ക് പൂര്‍ത്തിയായിട്ടുണ്ട്… ഇനി നമുക്കൊന്ന് ട്രയല്‍ നോക്കാം.
ആദർഷ് നീ ചെന്ന് ആ സ്വിച്ച് ഓണാക്കൂ…”

“ജീ സാബ്…”

പറഞ്ഞു കൊണ്ട്‌ ആദർഷ് എന്നയാൾ നടന്നു ചെന്ന് സ്വിച്ച് ഓണാക്കിയതും..

ഠോ…. 🔥🔥🔥

വലിയ ശബ്ദത്തില്‍ അതു പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.  ആ മെഷീന് ചുറ്റും ഉണ്ടായിരുന്നവർ ഒരു ബോംബ് സ്ഫോടനത്തില്‍ എന്നപോലെ വട്ടത്തില്‍ നാലുപാടും ചിന്നിച്ചിതറി തെറിച്ചു വീണു…”

❄❄❄❄❄❄❄❄

ആന്‍ലിയ പറഞ്ഞ്‌ നിര്‍ത്തി കിതക്കാന്‍ തുടങ്ങി.   അവളപ്പോഴും നന്നായി ഭയന്നിട്ടുണ്ട്…. കണ്ണുകളില്‍ നീർത്തിളക്കവും.

“എന്റെ ആനീ… ഇങ്ങനെയൊരു സ്വപ്നം കണ്ടിട്ടാണോ പെണ്ണേ നീയിത്രമാത്രം ഭയന്ന് വിറയ്ക്കുന്നതും… കരയുന്നതും.  നീ എന്റെ കൈയ്യില്‍ നിന്നൊന്നു വാങ്ങും കേട്ടോ…”

അതും പറഞ്ഞു തിരികെ നടക്കാൻ തുടങ്ങിയ ജെസ്സിയുടെ കൈയ്യില്‍ പിടിച്ചു നിര്‍ത്തി ആന്‍ലിയ.

ആനിയുടെ മുഖം കണ്ടപ്പോള്‍ ഒന്നും ദേഷ്യപ്പെട്ടു പറയാൻ തോന്നിയില്ല ജെസ്സിക്ക്.

“എന്താടാ… ?”

അരുമയോടെ അവളുടെ മുഖത്ത് തഴുകി കൊണ്ട് ചോതിച്ചു ജെസ്സി.

“അത്….  അത്… ജെസ്സീ… ആ പൊട്ടിത്തെറിച്ചവരുടെ കൂട്ടത്തില്‍ ഒരു മുഖം എനിക്ക് പരിചയമുള്ള മുഖം പോലെ തോന്നി…”

ആരുടെ… ??

എന്റെ…  എന്റെ ജിത്തേട്ടന്റെ മുഖം പോലെ തോന്നി..”

ആനി ജെസ്സിയുടെ ഷോൾഡറിലേക്ക് വീണു കിടന്നു തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു.

“ദേ പെണ്ണേ… ഞാനൊറ്റ വീക്കങ്ങു വെച്ചു തന്നാലുണ്ടല്ലോ. അവളുടെ ഒരു ജിത്തേട്ടൻ… ജിത്തല്ല കുത്ത്.  ഓരോ സ്വപ്നവും കണ്ട് കിടന്ന് മോങ്ങിക്കോളും.  അങ്ങേരിപ്പോ അവിടെ തണുപ്പത്ത്  ബ്ലാങ്കറ്റിനകത്ത് മൂടിപ്പുതച്ച് നല്ല സുഖമായി കിടന്നുറങ്ങുന്നുണ്ടാവും.”

” ഇല്ല ജെസ്സീ…. എനിക്ക് വല്ലാതെ ഭയം തോന്നുന്നെടാ…. ജിത്തേട്ടന്റെ ഫോണ്‍ സ്വിച്ചോഫ് ആണ്.”

“ദേ ആനീ ഞാന്‍ വല്ലതും പറയും കേട്ടോ… ഫോണിൽ ചാര്‍ജ് തീര്‍ന്ന് ഓഫായി പോയതാവും.”

“ഇല്ല ജെസ്സി… മിനിഞ്ഞാന്ന് 10.30 ന് ഓൺലൈൻ വന്നതാണ്… പിന്നെ നെറ്റ് ഓണാക്കിയതേ ഇല്ല…”

” ആനീ… മതി, നിര്‍ത്തിയേക്ക് എനിക്ക് നല്ല ദേഷ്യം വരുന്നുണ്ട്.”

ആന്‍ലിയയെ പൂര്‍ത്തിയാക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ കൈയ്യുയർത്തി തടഞ്ഞു കൊണ്ട്‌ ജെസ്സി പറഞ്ഞു.

പിന്നെ ആന്‍ലിയ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല…

ആന്‍ലിയയും ജെസ്സിയും ബെസ്റ്റ് ഫ്രണ്ട്സ് ആണെങ്കിൽ പോലും രണ്ടാളുടെയും സ്വഭാവം രാവും പകലും പോലെ വ്യത്യസ്തമാണ്.

ആനി ഒത്തിരി സംസാരിക്കുന്ന കൂട്ടത്തില്‍ ആണ്‌,   എന്തിനേറെ പറയുന്നു വഴിയില്‍ കാണുന്ന കാക്കയോടും പൂച്ചയോടും കല്ലിനോടും വരെ സംസാരിക്കും.

എന്നാല്‍ ജെസ്സി അത്യാവശ്യത്തിനു മാത്രമേ വായ തുറക്കൂ… ഓഫീസില്‍ പോലും അവൾ ഒഫീഷ്യല്‍ കാര്യങ്ങൾക്കല്ലാതെ മറ്റാരോടും സംസാരിച്ചു കണ്ടിട്ടില്ല.

കാര്യം ജെസ്സിയെ  ആന്‍ലിയക്ക് ഭയങ്കര ഇഷ്ടമാണെങ്കിലും ആള്‍ ടെറര്‍ ആയാല്‍ പിന്നെ കൊച്ച് ഒന്നും മിണ്ടില്ല, പേടിയാണേ അതാണ്.

ജെസ്സിക്ക് പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ഇങ്ങനെ തൊട്ടാവാടിയെ പോലെ ആകുന്നതും… എന്തിനും ഏതിനും കരയുന്നതുമൊന്നും ഇഷ്ടമല്ല.  നല്ല തന്റേടത്തോടെ ധൈര്യത്തോടെ എന്തും ചെയ്യാന്‍ കഴിവുള്ളവർ ആയി സ്ട്രോങ് ആയി ജീവിക്കണം എന്നാണ് ആളുടെ പക്ഷം.

ആന്‍ലിയയോട് ആ ഒരു കാര്യത്തിൽ മാത്രമേ ജെസ്സിക്ക് ദേഷ്യമുള്ളൂ. ഒരാൾ മുഖം കടുത്തൊന്ന് സംസാരിച്ചാ പോലും അവളുടെ കണ്ണില്‍ നിന്നും നീര്‍കണങ്ങള്‍ ധാരയായി ഒഴുകാന്‍ തുടങ്ങും.   അത് കാണുമ്പോള്‍ ജെസ്സിക്ക് വിറഞ്ഞു കയറും.

വേറൊന്നുമല്ല, ആള്‍ക്ക്  ആന്‍ലിയയെ ജീവനാണ്.   അവൾ വിഷമിക്കുന്നത് കാണാനാവില്ല.. അപ്പോൾ ഈ ദേഷ്യത്തിന്റെ മുഖംമൂടി എടുത്ത് അണിയുന്നതാണ്‌.
മുഖം കുനിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന  ആന്‍ലിയെ കണ്ടപ്പോൾ പാവം തോന്നി ജെസ്സിക്ക്.

” ആ പോട്ടെ… നീ വാ,  ഇന്ന്‌ നേരത്തേ പോകേണ്ടതല്ലേ. വാരിയര്‍ സാറിന്‌ ഇന്ന്‌ പാർട്ടി കൊടുക്കുന്നതല്ലെ… അതിന്റെ അറേന്റ്മെന്റ്സെല്ലാം നമ്മൾ അല്ലേ ചെയ്യേണ്ടത്. ”

എന്നിട്ടും അനങ്ങാതെ നില്‍ക്കുന്നവളെ കണ്ടപ്പോള്‍ തോളില്‍ പിടിച്ചുന്തി മുറുക്കകത്തേക്ക് കയറ്റി

” ഹാ… അവന്‍ വിളിക്കുമെന്നേ… നേരമൊന്ന് വെളുത്തോട്ടെന്റെ ആനിയമ്മോ… മൊബൈല്‍ ചാര്‍ജ് കയറിയ ശേഷം അവന്‍ നിന്നെ വിളിക്കും.  ചെല്ല്… ഇപ്പൊ ആനിക്കുട്ടി പോയി സുന്ദരിയായി റെഡിയായി വന്നേ.”

ജെസ്സി അവളെയും ഉന്തി തള്ളി മുറിക്കകത്തേക്ക് കയറി.

——————-🌿🌿🌿🌿🌿🌿——————

സൂര്യപ്രകാശം കണ്ണില്‍ വന്ന് പതിച്ചപ്പോൾ അവന്‍ കണ്ണുകൾ മെല്ലെ പുളിച്ചു തുറന്നു.   അല്പ സമയം എടുത്തു അവന് താനെവിടെയാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍.    ഒരു വലിയ മരത്തിന്റെ ചുവട്ടിലാണ്‌ ഇരിക്കുന്നത്. ചുറ്റും ഒന്ന് നോക്കി അവന്‍ തന്റെ വലത്തേ തോളില്‍ തല ചായ്ച്ചു ഒരാൾ ഉറങ്ങുന്നുണ്ട്.    അതിനപ്പുറവും ഇപ്പുറവുമായി വേറെ രണ്ടു പേര്‍ കൂടി.   അങ്ങനെ തന്നെ അതിന്റെ തൊട്ടടുത്ത മരങ്ങളുടെ ചോട്ടിലും.

പുലര്‍ച്ചെ മൂന്നു മണിക്ക് തുടങ്ങിയ നടത്തം ഏഴുമണി ആയപ്പോഴാണ് ഇവിടെയെത്തി നിന്നത്.    ഇനി നേരം നല്ലപോലെ വെളുത്തിട്ട് മുന്നോട്ട് പോകാം എന്ന് തീരുമാനമായി.

കാരണം ഇപ്പോൾ അവർ മരങ്ങള്‍ തിങ്ങി നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന പ്രദേശത്ത് ആണ്‌ എത്തിയിരിക്കുന്നത്. അതിനകത്തേക്ക് കയറിയാല്‍ ചിലപ്പോൾ വന്യജീവികളുടെ ആക്രമണം ഉണ്ടായേക്കാം.

സിക്കീമിലെ ഈ മഞ്ഞു മലനിരകളില്‍ നിറയെ കരടിയും ചെന്നായയും ഉണ്ട്.  ചിലപ്പോഴൊക്കെ അവയുടെ ആക്രമണം ഇവരുടെ ക്യാമ്പിനു നേരെയും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്.

അവന്റെ തോളില്‍ ചാരിയിരുന്ന് ഉറങ്ങുന്നവനെ തൊട്ടപ്പുറത്ത് ഇരിക്കുന്നവന്റെ തോളിലേക്ക് ചാരിയിരുത്തി അവന്‍ പതിയെ എഴുന്നേറ്റ്‌ നിന്ന് ഒന്ന് മൂരി നിവര്‍ത്തി.

ദേഹമാസകലം വേദനിക്കുന്നു.  കാലുകള്‍ ഒടിഞ്ഞു നുറുങ്ങുന്ന വേദന.   കൈയ്യൊക്കെ തണുത്ത് വിറങ്ങലിച്ച് കോച്ചിപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു.

മഴ അപ്പോഴും തിമിർത്തു പെയ്യുന്നുണ്ട്

പോക്കറ്റില്‍ നിന്നും മൊബൈല്‍ എടുത്ത് നോക്കി… ഇല്ല  നെറ്റ് വര്‍ക്കില്ല.  അവന്‍ തന്റെ കൈയ്യുയർത്തി അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഒക്കെ ഒന്നനക്കി നോക്കി. എന്നിട്ടും നിരാശ ആയിരുന്നു ഫലം. സിഗ്നല്‍ ഒന്നും കിട്ടിയില്ല.

” ആ വേഗമാവട്ടെ… എഴുന്നേൽക്കൂ…  മുന്നോട്ട് നടക്കാം, ഇനിയും ഒരു അഞ്ഞൂറടി ഉയരത്തിലേക്ക് പോകുവാനാണ്‌ താഴെ നിന്നും നിര്‍ദ്ദേശം കിട്ടിയിരിക്കുന്നത്… ഗെറ്റ് റെഡി ഫാസ്റ്റ്. ”

സാറ്റലൈറ്റ് ഫോണ്‍ കൈയ്യില്‍ പിടിച്ച് ചീഫ് എല്ലാവർക്കും നിര്‍ദേശം കൊടുത്തു.

മഴയുടെ ശക്തി കൂടി വരികയാണ്…. അതൊന്നും കാര്യമാക്കാതെ അവരെല്ലാവരും ചാടി എഴുന്നേറ്റ് അറ്റൻഷനായ് നിന്ന് സല്യൂട്ട് അടിച്ച് ചീഫിന് പിറകെ യാത്ര തിരിച്ചു…

അയന….✍

തുടരും…….@

NB :  മഴയോ മാഞ്ഞോ ഒന്നും അവരുടെ ജീവിതത്തില്‍ തടസ്സമല്ലല്ലോ… കിടക്കാന്‍ നമ്മെ പോലെ അടിച്ചുറപ്പുള്ള മുറികളും അവര്‍ക്ക് ആവശ്യമില്ല…. ഇതുപോലെ കാട്ടിലും മേട്ടിലും എല്ലാം കിടന്നുറങ്ങും.  ചിലപ്പോൾ നിന്നുവരെ ഉറങ്ങാറുണ്ട് ഓരോ ജവാന്മാരും.   ഈ നിമിഷം ഓരോ പട്ടാളക്കാരനെയും അഭിമാനത്തോടെ ഓര്‍ക്കുന്നു.   പിന്നെ ഇതൊരു കഥയാണ് കേട്ടോ ശരിക്കും ഉള്ള പട്ടാളക്കാരുടെ ലൈഫ് എങ്ങനെയെന്ന് അറിയില്ലല്ലോ….  എന്റെ കഥയില്‍…. ഇതെല്ലാം ന്റെ ഭാവനയില്‍ വിരിയുന്നതാണ് ട്ടോ.   🥰🙏

💞 തൂമഞ്ഞു പോലെ…💞 – 5