💞 തൂ മഞ്ഞുപോലെ…💞 – 17

💕 ആദ്യഭാഗം💕  –  
==========================

തീയറ്ററിന്റെ ഡോർ തുറക്കുന്നതും കാത്ത് ആ നാലുപേർ  തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവളുടെ വിവരം അറിയാനായി അവിടെത്തന്നെ നിലയുറപ്പിച്ചു.

അപ്പോഴും ഇതൊന്നും അറിയാതെ ജീവിതത്തോട് മല്ലിട്ട്  കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു ഒരുവൾ അകത്ത്.  രക്ഷപ്പെട്ടാൽത്തന്നെ തന്നെ കാത്തിരിക്കുന്ന വാർത്ത നല്ലതെന്നോ ചീത്തയെന്നോ അറിയാതെ…..

_____________@@@@@@@

രണ്ട്‌ ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം :

ഐസിയുവില്‍ നിന്നും ആനിയെ മുറിയിലേക്ക് മാറ്റാം എന്ന് ഡോക്ടര്‍ അറിയിച്ചു. അതിന്റെ ഒരാശ്വാസത്തിൽ ആണ് ജെസ്സിയും ആനിയുടെ അമ്മച്ചിയും പപ്പായും എല്ലാം.

രണ്ടു ദിവസമായി സമാധാനമില്ലാതെ ഐസിയുവിനു മുന്നിൽ കാവൽ നിൽക്കുകയായിരുന്നു അവർ.

റൂം എടുത്തിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കൂടുതൽ സമയവും  ഐസിയുവിനു മുന്നിൽ ഉള്ള കസേരയിൽ ആയിരുന്നു ഇരിപ്പ്. പപ്പാക്ക് സുഖമില്ലാത്തതുകൊണ്ട്  പപ്പ മാത്രം  റൂമിൽ പോയി വിശ്രമിക്കും.  നട്ടെല്ലിന്റെ സർജറി കഴിഞ്ഞിട്ട് അഞ്ചാറു മാസമേ ആയിട്ടുള്ളൂ. മമ്മി ഇടയ്ക്കിടെ പപ്പയ്ക്ക് മരുന്നും ഭക്ഷണവും കൊടുക്കുവാൻ ആയിട്ട് റൂമിലേക്ക് പോകും.

ഇന്നലെ വൈകിട്ടാണ് ആനി ഒന്ന് സ്റ്റേബിൾ ആയതും  മരുന്നിനോട് റെസ്പോണ്ട് ചെയ്ത് തുടങ്ങിയതും അത് കൊണ്ടാണിപ്പോൾ റൂമിലേക്ക് ഷിഫ്റ്റ്‌ ചെയ്യാം എന്ന് ഡോക്ടർ അറിയിച്ചതും.  ഓപ്പറേഷൻ സക്സസ് ആയിരുന്നു എങ്കിലും ആനിക്ക് ബോധം വന്നിരുന്നില്ല. കണ്ണു തുറക്കുകയോ… സംസാരിക്കുകയോ ചെയ്തില്ല ആൾ.  അതുകൊണ്ടു തന്നെ രണ്ടു ദിവസം കൂടി ഒബ്സർവേഷനിൽ ഐസീയുവിൽ തന്നെ കിടത്തുകയായിരുന്നു.

ഡോക്ടർമാർക്കും ആകെ കൺഫ്യൂഷ്യൻ ആയി,  കാരണം സർജറി സക്സസ് ആയിരുന്നു…, സ്കാൻ റിപ്പോർട്ടിലോ മറ്റു ചെക്കപ്പുകളിലോ ഒരു പ്രശ്നവും കാണാനും കഴിഞ്ഞില്ല.  പക്ഷേ ആൾ കോൺഷിയസ് ആവുന്നില്ല.  മനപ്പൂർവം മരുന്നിനോട് റെസ്പോണ്ട് ചെയ്യാത്ത പോലെയാണ് ഡോക്ടർമാർക്ക് തോന്നിയത്.

ജെസ്സി വാങ്ങി കൊണ്ടു വന്ന മരുന്ന് ആനിയുടെ മമ്മിയെ ഏല്‍പ്പിച്ചു. ബെഡിലേക്ക് ഇരുന്നു കൊണ്ട് ടേബിളിൽ ഇരുന്ന ബോട്ടിൽ എടുത്ത് വെള്ളം കുടിച്ചു.

മമ്മി അവളെ അരുമയോടെ നോക്കി…

ഇപ്പോഴാണ് ജെസ്സിയുടെ മുഖത്ത് ഒരു ചെറിയ വെട്ടം ഉദിച്ചത്.  രണ്ടു ദിവസമായി ഞങൾക്കൊപ്പം തന്നെയുണ്ട്,  മുറിയില്‍ പോയി ഒന്ന് റസ്റ്റ് എടുത്ത് വന്നോളൂ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ പോലും പോകാതെ അവിടെ തന്നെ നിൽക്കും.

കുളിച്ച് വസ്ത്രം മാറാനും വാഷ് റൂം യൂസ് ചെയ്യുവാനും വേണ്ടി മാത്രമാണ് അവൾ മുറിയിലേക്ക് പോയത്.  ബാക്കി സമയം മുഴുവന്‍ അവൾ ആ ഐസിയുവിന്റെ മുന്നിലെ ഇരിപ്പിടത്തില്‍  തന്നെ ആയിരുന്നു

ഒരോ തവണയും ഐസിയുവിന്റെ വാതില്‍ തുറന്നടയുമ്പോള്‍ അവൾ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കും ആനിയുടെ നിലയില്‍ വല്ല മാറ്റവും ഉണ്ടോ എന്നറിയുവാനായി.

വയ്യാത്ത ഇച്ചായന് എന്തു ചെയ്യാൻ ആവും, എനിക്ക് ആണെങ്കിൽ ഇവിടെ ഒരു പരിചയവും ഇല്ല.  മരുന്നു വാങ്ങാനും ബിൽ അടക്കാനും മറ്റും ജെസ്സി മോളു തന്നെയാണ് ഓടി നടന്നത്. ഇടക്കെല്ലാം ഓഫീസിലെ ഒരു പയ്യനും ഉണ്ടായിരുന്നു, നല്ല സ്വഭാവമുള്ള ചെറുപ്പക്കാരൻ.  ഇന്നലെ വരെ ഉണ്ടായിരുന്നു ഇന്ന് മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെയാണ് ജോലിക്ക് പോയത് അതും ജെസ്സി നിരബന്ധിച്ചു പറഞ്ഞയച്ചത് ആണ്.

ഞങ്ങൾ ഇവിടെ എത്തിയപ്പോഴേക്കും ആനിയെ സർജറിക്ക് കയറ്റിയിട്ട് മണിക്കൂറുകൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നു.   വർക്കിയുടെ കൈയ്യിൽ നിന്നും കുറച്ചു പണം കൂടി പലിശക്ക്  മേടിച്ചിട്ടാണ് വന്നത്.  ആശുപത്രിയിൽ എത്ര കാശാവും എന്നൊന്നും അറിയില്ലായിരുന്നല്ലോ.  വർക്കി തന്നെയാണ് അയാളുടെ വണ്ടിയിൽ കൊണ്ടുവന്നതും.

പക്ഷേ…., അതിനു മുന്നേ ജെസ്സി സർജറിക്ക് ആവശ്യമായ പണം ഹോസ്പിറ്റലിൽ അടച്ചിരുന്നു.  ഞങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്ന പണം കൊടുത്തിട്ടും ആ കുട്ടി മേടിക്കാൻ തയ്യാറായില്ല.

അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ പണം അങ്ങനെ തന്നെ അയാൾക്ക് മടക്കി കൊടുത്തു. അല്ലാതെ തന്നെ അയാളിൽ നിന്നും  ഇച്ചായൻ വാങ്ങിയ കാശ് തിരികെയടയ്ക്കാൻ ആനിമോള് വല്ലാതെ കഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്.  ഇനിയൊരു കടം കൂടി  വരുത്തി വയ്ക്കാൻ വയ്യ.

പിറ്റേ ദിവസവും ആനയുടെ അവസ്ഥയിൽ മാറ്റമൊന്നും കാണാത്തതുകൊണ്ട് വർക്കി തിരികെ പോവുകയും ചെയ്തു.  അതൊരു കണക്കിന് നന്നായി, ഇല്ലെങ്കിൽ ബോധം തെളിയുമ്പോൾ അയാളെ മുന്നിൽ കണ്ടു എന്റെ ആനിമോൾക്ക്  ഉള്ള സമാധാനവും കൂടി ഇല്ലാതാവും.

അവരൊന്നു നെടുവീർപ്പിട്ടു. അവർ മെല്ലെ നടന്നു ചെന്ന് ജെസ്സിയുടെ തലയിൽ തഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു.  നല്ല ക്ഷീണം ഉള്ളതുകൊണ്ട് ജെസ്സിയും  അമ്മച്ചിയുടെ മടിയിൽ കിടന്ന് ഒന്നുറങ്ങിപ്പോയി.

പാവം കൊച്ച്… രണ്ടു ദിവസമായി നേരാംവണ്ണം ഭക്ഷണം പോലും കഴിച്ചിട്ടും ഉറങ്ങിയിട്ടും.   ആനിയുടെ ഭാഗ്യമാണ് ഇവളെ പോലൊരു സുഹൃത്തിനെ കിട്ടിയത്.  ഇന്നത്തെ കാലത്ത് കൂടപ്പിറപ്പുകള്‍ക്കു പോലും ഇത്രയും സ്നേഹം കാണില്ല.

എത്ര സമ്പന്നതയില്‍ വളർന്ന കുട്ടിയാണ്, പക്ഷേ… അതിന്റെ ഒരു അഹംഭാവമോ  ഒന്നും കണ്ടിട്ടില്ല ജെസ്സിയിൽ ഇതുവരെ, അവരോര്‍ത്തു.

ആനിയുടെ അമ്മച്ചിയിൽ നിന്നും രണ്ടുതുള്ളി കണ്ണുനീർ കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി.  ഒരു കൈ കൊണ്ട് കവിൾ ഒന്ന് അമർത്തി തുടച്ചു അവർ, മറു കൈ കൊണ്ട് ജെസ്സിയെ പതിയെ തട്ടി കൊടുത്തു കൊണ്ടും ഇരുന്നു.

*******************************************

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ആനിയെ റൂമിലേക്ക് ഷിഫ്റ്റ്‌ ചെയതു. തലയില്‍ വലിയൊരു കെട്ടുമായി മെല്ലിച്ചൊരു രൂപം.  ജെസ്സിക്ക് അവളുടെ ആ രൂപം കണ്ടപ്പോൾ സഹിക്കാനായില്ല.

ശൂന്യതയിലേക്ക് മിഴികള്‍ പായിച്ച് കട്ടിലിൽ കിടപ്പുണ്ട് ആനി… ഒരക്ഷരം പോലും ഉരിയാടാതെ.  ആരെയും നോക്കുന്നില്ല…. കേൾക്കുന്നില്ല.  പഴയ ആനിയുടെ യാതൊരു  രൂപ സാദൃശ്യവും ഈ രൂപത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

എങ്കിലും  ജെസ്സി കര്‍ത്താവിനോട് നന്ദി പറഞ്ഞു ആനിയുടെ ജീവൻ തിരിച്ചു നല്‍കിയതിൽ. രണ്ട് ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പ് ഇവിടെ എത്തിക്കുമ്പോൾ ജീവന്റെ ഒരു കണിക പോലും ബാക്കിയുണ്ടോ എന്ന് സംശയമായിരുന്നു.  ആ ആളെ തിരികെ നൽകിയല്ലോ കർത്താവ്.

തലയിലെ മുറിവ് കുറച്ചു ആഴത്തില്‍ ഉള്ളതായിരുന്നു.  രക്തം ഒരുപാട് നഷ്ടമായതു കൊണ്ടും ആള് വീക്കായതു കൊണ്ടും അല്പം ക്രിട്ടിക്കൽ സ്റ്റേജിലാണ്, 48 മണിക്കൂർ കഴിയാതെ ഒന്നും പറയാനാവില്ലെന്നാണ് ഓപ്പറേഷൻ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത്.

ആ 48 മണിക്കൂര്‍ തള്ളി നീക്കിയത് എങ്ങനെയെന്ന് എനിക്കും കര്‍ത്താവിനും മാത്രമേ അറിയൂ.

പിറ്റേ ദിവസം നഴ്സ് വന്ന് ആനിക്ക് ബോധം തെളിഞ്ഞു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ മാത്രമാണ്‌ ശ്വാസഗതി നേരെയായത്.

ഒരാള്‍ക്ക് മാത്രം കയറി കാണാം എന്ന് അനുമതി കിട്ടിയപ്പോൾ മമ്മിയാണ് കയറി കണ്ടതും.

മനപ്പൂര്‍വ്വം കയറാതെ ഇരുന്നതാണ്‌. കാരണം എന്നെ കണ്ടാല്‍ അവള്‍ക്കൊന്നേ ചോദിക്കാൻ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ.  ആ ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരം എന്റെ പക്കൽ ഇല്ലതാനും.  പിന്നെ ഞാനെന്ത് പറയും അവളോട്.

ഐസിയുവിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങി വന്നതിനു ശേഷം എന്റെ ഇരു തോളിലും പിടിച്ചു കരയുകയായിരുന്നു മമ്മി….

“എന്റെ കുഞ്ഞ് ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല ജെസ്സീ…. ഒരു നിമിഷം പോലും നാവടക്കാത്ത കുഞ്ഞായിരുന്നു, ഇപ്പോൾ ഇങ്ങനെ കിടക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് സഹിക്കുന്നില്ല.  സത്യം പറ മോളെ… അവള്‍ക്ക് ഞങ്ങൾ അറിയാത്ത വേറെ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ…? ”

ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞതു മോളും കേട്ടതല്ലേ…

തലയിലെ മുറിവ് പേടിക്കാനുള്ളതല്ല,  പക്ഷേ… അവള്‍ക്ക് മനസ്സില്‍ എന്തോ വലിയൊരു വിഷമമുണ്ട് എന്ന്.
ഒരാഴ്ചയായി ഭക്ഷണമൊന്നും കാര്യമായി കഴിച്ചിട്ടില്ലെന്നും,  അതുകൊണ്ടാണ് ആളുടെ ബോഡി ഇത്ര വീക്ക് ആയിരിക്കുന്നതെന്നും.  അവൾ മരുന്നിനോട് ഒന്നും റെസ്പോണ്ട് ചെയ്യുന്നില്ലെന്ന്.”

മമ്മിയോട് അവള്‍ക്ക് വേറെ പ്രശ്നമൊന്നുമില്ലെന്ന് പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കാന്‍ കുറച്ചേറെ ബുദ്ധിമുട്ടി.   ഓഫീസിലെ വർക്ക്ലോഡ് കാരണം മര്യാദയ്ക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനൊന്നും  സമയം കിട്ടിയില്ല… അതാണ് ഇത്രയും ക്ഷീണം വരാനുള്ള കാരണമെന്നും പറഞ്ഞാശ്വസിപ്പിച്ചു.  കുറച്ചധികം കള്ളങ്ങൾ പറയേണ്ടി വന്നു  മമ്മിയെ വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ ആയിട്ട്.

പിന്നീട് ഡോക്ടറെ പേഴ്സണലി ചെന്നു കണ്ട് എല്ലാം വിശദീകരിച്ചു പറഞ്ഞു കൊടുക്കുകയായിരുന്നു .   ഒടുവില്‍ വന്ന പത്ര വാര്‍ത്തയെ കുറിച്ചും  പറഞ്ഞു.  അതാണല്ലോ അവൾക്ക് ഇങ്ങനെ സംഭവിക്കാനും ഉള്ള കാരണം.

ഒരുവിധം അവളൊന്നു നേരെയായി വരികയായിരുന്നു അപ്പോഴാണ് ആ വാര്‍ത്ത വന്നത്.  ആ പ്രദേശത്തിന് തൊട്ട് അടുത്തു തന്നെയിരുന്നു അവന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത്.  മുമ്പൊരിക്കല്‍  ആനിക്ക്  വാട്സ് ആപ്പില്‍ ആ മഞ്ഞു മലകളുടെ ഫോട്ടോസ് അയച്ചു കൊടുത്തിട്ടുണ്ട് അവൻ. എന്നെയും അവളത് കാണിച്ച് തന്നിരുന്നു അന്ന്.”

എല്ലാം കേട്ട ശേഷം ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്:

“സീ ജെസ്സീ… ആന്‍ലിയയുടെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ ഡേഞ്ചർ സോണിൽ ആണ്‌.  അവൾക്ക് ബോധം വന്നെങ്കിലും ഉപബോധ മനസ്സ് അത് അക്സെപ്റ്റ് ചെയ്യുന്നില്ല. അതിന്‌ അവൾ തന്നെ തയ്യാറാവണം. എന്നാലേ മെഡിസിന്‍സുമായി അവളുടെ ശരീരം പൊരുത്തപ്പെടുകയുള്ളൂ.  ആ കുട്ടിക്ക് വേദനയുണ്ടാക്കുന്ന ഒരു വാര്‍ത്തയും ഇപ്പോൾ അവളെ അറിയിക്കരുത്.  അത് കൂടുതല്‍ അപകടം ചെയ്യും.

കാരണം ഇതൊരു കൂടിയ തരം വിഷാദ രോഗത്തിന്റെ ലക്ഷണമാണ്.  സ്വയം ഒരു പുകമറ ഉണ്ടാക്കി അതിനകത്ത് ഇരിക്കുകയാണ് ആന്‍ലിയ ഇപ്പോൾ.  അതിൽ നിന്നും പുറത്തു കടക്കാന്‍ അവൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.   അവള്‍ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് എന്തോ… അല്ലെങ്കിൽ അവൾ ആഗ്രഹിക്കുന്ന കാര്യം… അതു നടന്നാല്‍ മാത്രമേ… അവൾ സ്വയം വലയം തീര്‍ത്ത ആ പുകമറക്കുള്ളിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വരികയുള്ളൂ.

ഈ അവസ്ഥ ഒരു തരം ഭയത്തില്‍ നിന്നും ഉരുത്തിരിയുന്നതാണ്‌. ബോധത്തിലേക്ക് തിരികെ വന്നാൽ അവൾ കേൾക്കാൻ ഭയക്കുന്നതെന്തോ ആ വാര്‍ത്ത കേള്‍ക്കും എന്ന പേടി കൊണ്ടാണ്‌  ഇങ്ങനെയൊന്ന് സ്വയമേ സൃഷ്ടിക്കുന്നതും… ആ പുക മറക്കുള്ളില്‍ തന്നെ കഴിയുന്നതും.

ഈ അവസ്ഥ എത്ര നാള്‍ തുടരും എന്നൊന്നും എനിക്കിപ്പോൾ പറയാന്‍ കഴിയില്ല.  ചിലപ്പോൾ ഒരാഴ്ച…  അല്ലെങ്കിൽ ഒരു മാസം… അതുമല്ലെങ്കിൽ മാസങ്ങളും എടുത്തേക്കാം…. ചിലപ്പോൾ ഒറ്റ ദിവസം കൊണ്ടും ശരിയായേക്കാം.
അത് ഞാൻ നേരത്തേ പറഞ്ഞില്ലേ… അവൾ കേള്‍ക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന വര്‍ത്ത കേള്‍ക്കും വരെ അവൾ ഈ അവസ്ഥ തുടർന്നെന്നിരിക്കും.

അതുകൊണ്ട് കഴിയുമെങ്കില്‍ എത്രയും വേഗം അവനെ കുറിച്ചുള്ള വിവരം കണ്ടെത്തി ആ കുട്ടിയെ അറിയിക്കൂ, അത് വളരെ ഉപകാരപ്പെടും.  അവളെ പഴയ അവസ്ഥയിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുവരാന്‍ അത് സഹായിക്കും എന്നാണ്‌ എനിക്ക് തോന്നുന്നത്.

അപ്പോൾ അവന് എന്തെങ്കിലും പറ്റിയാലോ ഡോക്ടർ… ?

അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ അത് അവളെ അറിയിക്കാതെ ഇരിക്കുന്നതാവും നല്ലത്.

ഞാന്‍ പറഞ്ഞല്ലോ ജെസ്സി ഇത് വെറും പോസ്സിബിലിറ്റി മാത്രമാണ്‌.  അങ്ങനെയാവണമെന്നില്ല.  ചിലപ്പോൾ അല്ലാതെയും അവൾ റിക്കവർ ആയേക്കാം.

ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് അനുസരിച്ച്…  ഈ കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസം കൊണ്ട്‌ തനിക്ക് പറ്റാവുന്ന രീതിയില്‍ എല്ലാം ഗബ്രിയേൽ അന്വേഷിച്ചു.  അടുത്ത കൂട്ടുകാരും അവര്‍ക്ക് പറ്റുന്ന രീതിയില്‍ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ ഒരു വിവരവും കിട്ടിയില്ല.

ആര്‍മിയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു സുഹൃത്തിനെ വിളിച്ചു,  അവനും പറഞ്ഞത് റെജിമെന്റോ റാങ്കോ അറിയാതെ ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ ആവില്ലെന്നാണ്.

അന്ന് ആ അപകടത്തില്‍ പെട്ട ആറു പേരുടെ പേരോ വിവരമോ കിട്ടിയോ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോഴും  ഇല്ലാ എന്നാണ്‌ അവൻ പറഞ്ഞത്‌.

അപകടത്തിൽ പെട്ടത് മലയുടെ മുകളില്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന സ്പെഷ്യല്‍ ഓപ്പറേഷന്‍ ടീമിലെ പട്ടാളക്കാര്‍ ആണ്‌.  അതുപോലത്തെ തന്നെ മൂന്നോ നാലോ ടീം വേറെയും ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെ.   അപ്പോൾ ഏത് ബറ്റാലിയൻസിനാണ് അപകടം പറ്റിയതെന്ന് താഴെ ബേസില്‍ ഉള്ളവർക്ക്  ഇതുവരെ ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ കിട്ടിയിട്ടില്ല എന്നാണ് അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞത്.

ടവർ ശരിയാകാത്തതു കൊണ്ട് ആരുമായും കൊണ്ടാക്ട് ചെയ്യുവാനും സാധിക്കുന്നില്ലെന്ന്.  ഇനി അവിടുന്ന് അവര് തന്നെ സാറ്റലൈറ്റ് സിഗ്നലില്‍ ബന്ധപ്പെട്ടാൽ മാത്രമേ യാഥാര്‍ത്ഥ വിവരം അറിയാൻ സാധിക്കൂ എന്നാണ് പറഞ്ഞത്.

പിന്നെ… വാര്‍ത്തയില്‍ വന്നതെന്നും അല്ല ജെസ്സീ സത്യം.  അതിലും ഭയാനകം ആണ് സിക്കീമിലെ അവസ്ഥ.   ടീവിയിലും ന്യൂസിലും കാണിക്കുന്നതിലും കൂടുതല്‍ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട് അവിടെ. ആര്‍മിക്ക് തന്നെ ഒരുപാട് നാശ നഷ്ടങ്ങൾ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആർമി ഒന്നും പുറത്തു വിട്ടു പറയുന്നില്ല എന്ന് മാത്രം.

അവൻ പറഞ്ഞ അറിവിൽ നിന്നും അവിടെ സംഭവിച്ചത് ചെറിയൊരു ദുരന്തം അല്ലെന്ന് മനസ്സിലായി ജെസ്സിക്ക്.

ഇത്രയും അന്വേഷിച്ചിട്ടും  ഒരു വിവരവും കിട്ടിയില്ല.  ഇനിയിപ്പോൾ അവന് എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ആനിയുടെ അവസ്ഥ എന്താകും.  ജെസ്സി വിഷമത്തോടെ ഓര്‍ത്തു…  ഇനിയെല്ലാം മുകളില്‍ ഉള്ളവൻ തീരുമാനിക്കും പോലെ നടക്കട്ടെ.  അവൾ കണ്ണ് തുടച്ചു കൊണ്ട്‌ ആന്‍ലിയക്കരികില്‍ ചെന്നിരുന്നു.

അയന…… ✍️

തുടരും…. @

Note :  എല്ലാവരോടും ആദ്യമായി ക്ഷമ ചോദിക്കുന്നു ആദ്യം തന്നെ.  എഴുതാൻ പറ്റിയ സാഹചര്യത്തിൽ ആയിരുന്നില്ല.  വീട്ടിൽ പേരെന്റ്സിനു ഹെൽത് ഇഷ്യൂസ്. ഹോസ്പിറ്റലും കാര്യങ്ങളും ആയി തിരക്കിൽ പെട്ടുപോയി, കൂടെ ജോലിയും.  അതിനിടയിൽ സഹപ്രവർത്തകനായിരുന്ന ഒരാൾ ഞങ്ങളിൽ നിന്നും വിട പറഞ്ഞു പോയി.    എന്നെ ഒരു മകളെ പോലെയായിരുന്നു അദ്ദേഹം കണ്ടിരുന്നത്. ആ വിഷമത്തിൽ നിന്നും കര കയറാൻ അല്പം സമയം എടുത്തു.  കാത്തിരിക്കുന്ന നിങ്ങളെ ആരെയും തന്നെ മറന്നിട്ടല്ല… ഇനി മുടങ്ങാതെ ഒന്നിട വിട്ട ദിവസങ്ങളിൽ അയക്കാൻ പരമാവധി ശ്രമിക്കാം.  ഇതുവരെ തന്നിരുന്ന വായനയും സപ്പോർട്ടും തന്നെ ഇനിയുള്ള ഭാഗങ്ങളിലും നൽകണേ… 💕💕🙏.

സ്നേഹത്തോടെ…..

അയന….. ✍️