ഒരുവട്ടം കൂടിയെൻ ഓർമ്മകൾ മേയുന്ന
സ്കൂൾ ബസ്സിൽ കയറുവാൻ മോഹം !
ബാല്യകാലത്തെ മധുരതരമായ ഓർമ്മകളാണ് സ്കൂൾബസ് യാത്രകൾ.
രാവിലെ ഉറക്കത്തിന്റെ ആലസ്യം മാറാതെ സ്കൂളിലേക്ക് പോകുന്ന കുട്ടികൾ ആദ്യമായി കാണുന്ന പുഞ്ചിരിക്കുന്ന മുഖം ഡ്രൈവർ അങ്കിളിന്റെയോ കണ്ടക്ടർ മാമന്റെയോ ആയിരിക്കും. വൈകുന്നേരം ക്ഷീണിച്ചവശായി വീട്ടിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ അവസാനം റ്റാറ്റാ പറയുന്നതും ഇവരോട് തന്നെയാവും !
ബസ് ബ്രേക്ക് ഡൗൺ ആകുമ്പോൾ കുട്ടികളെല്ലാം കൗതുകത്തോടെ നോക്കുന്ന ടയർ മാറ്റൽ പ്രക്രിയ…
മറ്റൊരു ബസ് വരുന്നത് വരെ കാത്തിരിക്കുന്ന സമയത്ത് നടക്കുന്ന കോലാഹലങ്ങൾ, ലഞ്ച് ബോക്സ് ഭക്ഷണം പങ്കുവെക്കലുകൾ …
വിനോദയാത്രയ്ക്ക് പോകുമ്പോൾ ഉള്ള പാട്ടുകള്… …..
മഴപെയ്യുമ്പോൾ ഷട്ടർ ഇടാതെ തൂവാന ആസ്വദിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ കണ്ടക്ടർ മാമൻ വഴക്കുപറയുന്നത്…
സ്റ്റോപ്പ് എത്തുമ്പോൾ ബെൽ അടിക്കാൻ കെഞ്ചുന്നത്. അതിന് അവസരം കിട്ടിയാൽ ആവേശം കൊള്ളുന്നത് !!
എത്ര മനോഹരമായ ഓർമ്മകൾ…
പക്ഷേ, അമ്മ ആയിക്കഴിഞ്ഞ് മകളെ രാവിലെ അയയ്ക്കാൻ പെടുന്ന തത്രപ്പാട്, അത്ര നല്ല മധുരമായ ഓർമ്മകൾ അല്ല !
അഞ്ചരയ്ക്ക് എഴുന്നേറ്റ് ലഞ്ച് ബോക്സ് റെഡിയാക്കി മകളെ വിളിച്ചുണർത്തുന്ന പാവം ഞാൻ. ബൈക്ക് എടുത്തു കൊണ്ട് മോളെ ബസ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് എത്തിക്കാൻ ഓടുന്ന അവളുടെ അച്ഛൻ. പലപ്പോഴും ബസ്സിനെ ചേസ് ചെയ്ത് പിടിച്ച് മകളെ കേറ്റി വിടുന്ന ദിവസങ്ങൾ!!
ഉച്ചയ്ക്ക് 2.18 ന് കൃത്യമായി മകൾ വീട്ടിലെത്തിയില്ലെങ്കിൽ ടെൻഷൻ അടിക്കാൻ തുടങ്ങുമെനിക്ക് !
ഇപ്പോഴോ… അന്യസംസ്ഥാനത്ത് കോളേജിൽ പഠിക്കുന്ന അവൾ എന്നോട് പറയുന്നു..
”അമ്മ ഇങ്ങ് വന്നോളൂ, അമ്മയെ മെട്രോയിലും ഇവിടെയുള്ള RTC പബ്ലിക് ബസ്സിലും ഒക്കെ *ഞാൻ* കൊണ്ടുപോകാം” എന്ന്!!!
കുട്ടികൾ എത്ര വേഗമാണ് വളർന്നു വലുതാവുന്നത്!!