💞 തൂ മഞ്ഞുപോലെ…💞 – 18

💕 ആദ്യഭാഗം💕  

ഇത്രയും അന്വേഷിച്ചിട്ടും അവനെക്കുറിച്ച് ഒരു വിവരവും കിട്ടിയില്ല.  ഇനിയിപ്പോൾ അവന് അരുതാത്തത് എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ആനിയുടെ അവസ്ഥ എന്താകും…  ജെസ്സി വിഷമത്തോടെ ഓര്‍ത്തു.  ഇനിയെല്ലാം മുകളില്‍ ഉള്ളവൻ തീരുമാനിക്കും പോലെ നടക്കട്ടെ.  അവൾ കണ്ണ് തുടച്ചു കൊണ്ട്‌ ആന്‍ലിയക്കരികില്‍ ചെന്നിരുന്നു.

_______________@@@@@@@@

ആനിക്കരികിൽ ചെന്നിരുന്നു എങ്കിലും അവൾ ജെസ്സിയെ നോക്കുകയോ…. സംസാരിക്കുകയോ…. ചെയ്തില്ല.   ദൂരേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ചു അങ്ങനെ തന്നെയിരുന്നു.

അവളുടെ ആ അവസ്ഥ കണ്ട് അമ്മച്ചി മൂക്കും വലിച്ച് മുഖം അമർത്തി തുടച്ച് അപ്പച്ചനോട് പതം പറഞ്ഞു കരഞ്ഞു കൊണ്ടേയിരുന്നു.  പാവം… നിസ്സഹായ അവസ്ഥയിൽ കിടക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിനു എന്തു ചെയ്യാൻ ആകും.

ഇതൊക്കെ കണ്ടു സഹികെട്ടപ്പോൾ ജെസ്സി പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി നീളൻ വരാന്തയിലൂടെ മുന്നോട്ടു നടന്നു.  ആ വരാന്തയുടെ അങ്ങേ അറ്റത്തായി ഒരു ചെറിയ ചാപ്പൽ ഉണ്ട്… അത് ലക്ഷ്യം വെച്ചാണ് അവൾ നടന്നത്.

ആ ഫ്ലോറിൽ അഡ്മിറ്റ്‌ ആയി കിടക്കുന്ന രോഗികൾക്കും ആശ്രിതർക്കും പ്രാർത്ഥിക്കാൻ ആയി കെട്ടി പെടുത്തിയത് ആണ് അവിടം.  ഒരു ശാന്തത ഉണ്ടവിടെ..  വലിയ വിശ്വാസം ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും എല്ലാ ഞായറാഴ്ചയും ആനിക്ക് ഒപ്പം കുർബാനക്ക് പോകും ആയിരുന്നു ജെസ്സി.  ഇപ്പോൾ ആനിയെ ഇവിടെ പ്രവേശിപ്പിച്ച അന്നുമുതൽ എന്നും ഇവിടെ വന്നു പ്രാർത്ഥിക്കാൻ തുടങ്ങി…, അതും തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവൾക്ക് വേണ്ടി തന്നെ.

ചാപ്പൽ ആണെങ്കിലും അവിടെ ഒരു വശത്തു മഹാവിഷ്ണുവിന്റെ ബിംബവും മറുവശത്ത് അല്ലാഹ്/മുഹമ്മദ്‌ എന്നെഴുതി വെച്ചിരിക്കുന്ന ഒരു ഫ്രയിമും ദസ്ബിയും മറ്റും വെച്ചിട്ടുണ്ട്.  എല്ലാവർക്കും സ്വസ്ഥമായി ചെന്നിരുന്നു പ്രാർത്ഥിക്കാം.  കുറച്ചു ബെഞ്ചുകൾ ഇട്ടിട്ടുണ്ട്.. ഒരു സൈഡിലായി ഒരു വാട്ടർ ഫൌണ്ടേഷനും ഉണ്ട്.

പച്ച പുൽത്തകിടിയിൽ നിന്നും വെള്ളം ഒഴുകി ഇറങ്ങി ഒരു തടകത്തിൽ പതിക്കുന്നതു പോലെയാണ് അത് രൂപകല്പന ചെയ്തിരിക്കുന്നത്.   ഇടയ്ക്കിടെ ചെറിയ മരങ്ങളും ആർട്ടിഫിഷൽ പക്ഷികളും പറക്കുന്നുമുണ്ട്.   നല്ല മനോഹരമായി ക്രിയേറ്റ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു…, അതും നോക്കി അവിടെ അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിന് കുറച്ചു സ്വസ്ഥത കിട്ടും.

ഓരോന്നും ഓർത്തുകൊണ്ട് നടക്കുമ്പോൾ ആണ് പെട്ടെന്ന് കൈയ്യിൽ ഒരു പിടുത്തം വീണത്…  ഒന്നു നടുങ്ങി തരിച്ചു പോയി..!!  മറുത്തൊന്നു ചിന്തിക്കും മുമ്പേ തന്നെ രണ്ടു ഭീത്തികൾക്ക് ഇടയിലുള്ള ആ ഇടുങ്ങിയ പാസ്സെജിലേക്ക് ആരോ വലിച്ചു ചേർത്തിരുന്നു.    ചെന്നു പതിച്ചത് ഒരാളുടെ വിരിമാറിലും… അവനിൽ നിന്നും വമിക്കുന്ന ആ പെർഫ്യൂമിന്റെ സുഗന്ധത്തിൽ നിന്നും മുഖം ഉയർത്തി നോക്കാതെ തന്നെ ആളെ മനസ്സിലായി.

ആദ്യം തോന്നിയ നേരിയ ഭയം വിട്ടുമാറി, പകരം പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ ആവാത്ത മറ്റെന്തോ വികാരം തന്നിൽ  ഉടലെടുക്കുന്നത് അറിഞ്ഞു ജെസ്സി.  അല്ലെങ്കിലും ഈ ഒരുവൻ അടുത്തു വരുമ്പോൾ ഇപ്പോൾ ഞാനിങ്ങനെയാണ്, എന്നിൽ എന്തൊക്കെയോ മാറ്റം വരുന്നതും അറിയുന്നുണ്ട്.  വെറുതെ ആ കൈയ്യിലെ പിടുത്തം വിടുവിക്കാനായി ഒരു പാഴ്ശ്രമം നടത്തി ജെസ്സി.  പക്ഷേ…, കൈയ്യിലെ പിടുത്തം വിട്ടില്ലെന്ന് മാത്രമല്ല…. അവളെ ഒന്നുകൂടി തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തണച്ചു പിടിച്ചു അവൻ.

അവളുടെ മൃദുലമായ മാറ് ഗബ്രിയുടെ നെഞ്ചിലമർന്നപ്പോൾ ഉള്ളിൽ നിന്നൊരു വിറയൽ ശരീരമാകെ പടർന്നു കയറി ജെസ്സിക്ക്…  അവളിൽ നിന്നും ഒരേങ്ങൽ ശബ്ദം അവളറിയാതെ തന്നെ പുറത്തേക്കു വന്നു.  അവന്റെ അവസ്ഥയും മറിച്ചായിരുന്നില്ല… ആദ്യമായി അറിയുന്ന ഒരു പെണ്ണുടലിന്റെ  മൃദുലതയിൽ അവനും ഒരു നിമിഷം ചലിക്കാനാവാതെ നിന്നുപോയി.

നിമിനേരം കൊണ്ട് അവളിലെ പിടി ഒന്നയച്ചു കൊണ്ട് തന്റെ നെഞ്ചിൽ ചാരി നിൽക്കുന്നവളിലേക്ക് നോട്ടമെയ്തു അവൻ.  മിഴികൾ കൂമ്പിയടച്ചു ഏതോ മായാലോകത്തെന്ന പോലെ തന്റെ നെഞ്ചിൽ ചാരി നിൽക്കുന്നവൾ.   ചൂണ്ടുവിരൽ കൊണ്ട് അവളുടെ താടി തുമ്പിൽ പിടിച്ച് മുഖം തനിക്കു നേരെ മെല്ലെ ഉയർത്തി.  ഇതുവരെ കാണാത്ത അവന്റെ ആ ഭാവത്തിൽ  ജെസ്സിയുടെ കണ്ണുകൾ പിടക്കുവാൻ തുടങ്ങി.  അവന്റെ നോട്ടത്തെ നേരിടാനാവാതെ വീണ്ടും അവളാ കണ്ണുകൾ കൂമ്പിയടച്ചു.

എന്നാൽ… നെറ്റിയിലേക്ക് വീണു കിടക്കുന്ന കുറച്ചു മുടിയിഴകളും….  കൂമ്പിയടഞ്ഞ മിഴികളും… നെറ്റിയിലും മീശത്തുമ്പിലും പൊടിഞ്ഞ വിയർപ്പിൻ തുള്ളികളും… നാണത്താൽ ചുവന്നു തുടുത്ത കവിളുകളും… വിറകൊള്ളുന്ന അധരങ്ങളും കണ്ടപ്പോൾ…  അവനിൽ മറ്റെന്തോ വികാരങ്ങൾ വന്നു മൂടി.  ഒരു മാത്ര അവന്റെ നോട്ടം അൽപ്പം വിടർന്ന ഇളം ചുവപ്പാർന്ന ആ ചൊടികളിൽ തന്നെ തങ്ങി നിന്നു. അവയുടെ മാധുര്യം രുചിച്ചറിയുവാനായി അവന്റെ മുഖം അവളിലേക്ക് താഴ്ന്നു വന്നു.

അവന്റെ നിശ്വാസം അവളുടെ മുക്കിൻ തുമ്പിൽ തൊട്ടറിഞ്ഞപ്പോൾ ജെസ്സിയുടെ ശ്വാസഗതി ഉച്ചത്തിലായി….,  അവന്റെ പുറം മേനിയിൽ ഷർട്ടാലെ പിടി മുറുക്കി അവൾ.  അവന്റെ നെഞ്ചിൽ അമർന്നു വേഗത്തിൽ ഉയർന്നു താഴുന്ന അവളുടെ മാറുകളുടെ ചലനം അറിഞ്ഞപ്പോൾ… ഇനിയും ഒരു നിമിഷം വൈകിയാൽ തന്റെ ഹൃദയം നിലച്ചു പോകുമെന്ന് തോന്നി ഗബ്രിക്ക്.  ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും അവനവളുടെ മുഖം ചെവിയിലും കവിളിലും ചേർത്തു പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച് ആ പനിനീർ ദളങ്ങളിലേക്ക് അവന്റെ അധരം ചേർക്കവേയാണ് ഗബ്രിയുടെ പോക്കറ്റിൽ കിടന്ന ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തത്.

രണ്ടുപേരും ഞെട്ടി വിറച്ചു കൊണ്ട് പരസ്പരമുള്ള പിടി അയച്ചു. അപ്പോഴാണ് തങ്ങൾ എവിടെയാണെന്ന ബോധം രണ്ടാൾക്കും വന്നത്.   ജെസ്സി അവനിൽ നിന്നും അകന്നു മാറി ഭിത്തിയിൽ ചാരി നിന്ന് ഉയർന്നു പൊങ്ങുന്ന ശ്വാസകതിയെ വരുതിയിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.  ഗബ്രി  ആരാണോ  ഈ സമയം വിളിച്ചതെന്ന് ഓർത്ത് അയാളെയും പ്രാകി ദേഷ്യത്തോടെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും ഫോണെടുത്തു നോക്കി,  മമ്മ കോളിങ് എന്ന് കണ്ടപ്പോൾ പല്ലിറുമ്മിക്കൊണ്ട് തന്നെ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു അല്ലെങ്കിലും മമ്മ ഇങ്ങനെയാ… ഒരു കാര്യവും ചെയ്യാൻ സമ്മതിക്കില്ല.

അവന്റെ ആ പിറുപിറുക്കലിൽ ഊറി വന്ന ചിരിയടക്കി കൊണ്ട് ജെസ്സി കഴിഞ്ഞു പോയ നിമിഷത്തെ ഓർത്തു. മാമ്മയുടെ കോൾ വരാൻ ഒരു നിമിഷം വൈകിയിരുന്നെങ്കിലോ… ദൈവമേ… എന്താകുമായിരുന്നു.  അവനിൽ നിന്നും ഇങ്ങനെയൊരു നീക്കം ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല…, അതിലുപരി ഞാനും അതിനു നിന്നു കൊടുത്തല്ലോ എന്ന ചിന്ത അവളെ കൂടുതൽ പരവശയാക്കി.  തിരികെ പോകാൻ തുടങ്ങിയ അവളെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ച് തടഞ്ഞു നിർത്തി ഗബ്രി, ഒരു മിനിറ്റ് എന്ന് ചുണ്ടുകൊണ്ട് ആംഗ്യവും കാട്ടി, അവനരികിൽ തന്നെ അവളെ പിടിച്ചു നിർത്തി.

പെട്ടെന്നു തന്നെ ഫോൺ സംഭാഷണം അവസാനിപ്പിച്ച് അവളുടെ കൈയ്യിലെ പിടി വിടാതെ തന്നെ മുന്നോട്ടു നടന്നൂ അവൻ.  തീർത്തും അതിശയം തോന്നിപ്പോയി ജെസ്സിക്ക്, ഇനി എങ്ങനെ അവനെ ഫേസ് ചെയ്യുമെന്നോർത്താണ് അവിടെ നിന്നും തിരികെ പോകാൻ തുണിഞ്ഞത്.  എന്നാൽ ഇങ്ങനെയൊരു സംഭവമേ നടന്നിട്ടില്ല എന്ന മട്ടിലാണ്  അവന്റെ പെരുമാറ്റം.  അതവളിൽ ആശ്വാസം പകർത്തി.  അല്ലെങ്കിലും ഈയൊരുവന് ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ എന്റെയുള്ളിലുള്ളതെല്ലാം അറിയാൻ  കഴിയുമല്ലോ.  ഇവനെ പോലെ എന്നെ ഇത്രമാത്രം മനസ്സിലാക്കാൻ വേറൊരാൾക്കും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.

പലപ്പോഴും അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ കണ്ട പ്രണയം അറിഞ്ഞിട്ടും അറിയാത്ത പോലെ നടന്നതാണ്.  ഒരിക്കൽ പോലും എന്നോട് നേരിട്ട് ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല.  ആനി പലപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു നീ എത്ര വേണ്ടെന്നു വെച്ചാലും ഗബ്രി നിന്നെയും കൊണ്ടേ പോകൂ എന്ന്.  അതൊക്കെ ഒരു തമാശയായെ എടുത്തിട്ടുള്ളൂ ഇതുവരെ.  ഒരിക്കൽ പോലും അവനെ ശ്രദ്ധിച്ചതും ഇല്ല.

പക്ഷേ പലപ്പോഴും ഞാൻ മനസ്സിൽ ആലോചിക്കുന്ന കാര്യം അവൻ ചെയ്യുന്നത് കണ്ട് അതിശയിച്ചു പോയിട്ടുണ്ട്.   എന്റെ ഇഷ്ടങ്ങൾ ഞാൻ പാറയാതെ മനസ്സിലാക്കി എന്റെ മേശപ്പുറത്ത്‌ എത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്… അത് ജൂസോ.. ചോക്ളേറ്റോ… ഫുഡോ ആണെങ്കിൽ പോലും.  എന്നാൽ അപ്പോഴേക്കെയും ഞാൻ ഒരു താങ്ക്സോ ചിരിയോ കൊടുത്തിട്ടില്ല തിരിച്ച്.

അന്ന് ആദ്യമായാണ് ഹോസ്പിറ്റലിൽ വെച്ച് എന്നെ ചേർത്തു പിടിച്ചതും തൊട്ടടുത്തു നിന്ന് എന്നോട് സംസാരിച്ചതും പോലും.  അന്ന് ഞാനും മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നുവല്ലോ എനിക്ക് അവനോടുള്ള ഇഷ്ടവും.  പരസ്പരം ഇഷ്ടമാണ്… ഐ ലവ് യൂ… എന്നൊക്ക പറയാതെ ഇങ്ങനെയും പ്രണയിക്കാം എന്ന് മനസ്സിലാക്കി ഞങ്ങൾ.

അല്ലെങ്കിലും അതൊന്നും എന്റെ ജെസ്സി കൊച്ചിനു ചേരില്ല എന്ന് അതിനു ശേഷം പലപ്പോഴും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അവൻ. എനിക്കിങ്ങനെ ഒന്നു പറഞ്ഞാൽ രണ്ടു തിരിച്ചു പറയുന്ന…  പൊട്ടി തെറിക്കുന്ന… ആരെയും കൂസാത്ത… അധികം സംസാരിക്കാതെ കണ്ണു കൊണ്ട് കൂർത്തു നോക്കുന്ന… ഈ തന്റേടി  ജെസ്സിയെ ആണ് ഇഷ്ടം  എന്ന് ഒരിക്കൽ ഫോൺ വിളിച്ചപ്പോൾ പറഞ്ഞിരുന്നു അവൻ.

അപ്പോഴേക്കും അവർ നടന്ന് ചാപ്പലിൽ എത്തിയിരുന്നു.  ഇന്നധികം തിരക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല അവിടെ.    അവരെ കൂടാതെ ഒന്നുരണ്ടു പേരെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.  വാട്ടർ ഫൗണ്ടേഷന് അടുത്തായിട്ടിരിക്കുന്ന ബെഞ്ചിൽ അവനവളെയും പിടിച്ചിരുത്തി.  ആ മുഖത്തേക്ക് വീണു കിടക്കുന്ന മുടിയൊതുക്കി വെച്ചു കൊടുത്തു.  അവൾ മിഴികളുയർത്തി അവനെയൊന്ന് നോക്കി.  അവൻ കണ്ണുകൾ ചിമ്മിയടച്ചു കാണിച്ചു ചിരിച്ചു കൊണ്ട്  പറഞ്ഞു :

“ജെസ്സി…, ഞാൻ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കണം താൻ, മറുത്തൊന്നും പറയണ്ട.  താനൊന്ന് ഫ്ലാറ്റിൽ പോയിട്ട് വാ.  എത്ര ദിവസമായി ഇങ്ങനെ ഈ ആശുപത്രി വാസവും ആയിട്ട്. മര്യാദക്ക് ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടോ ഒന്നുറങ്ങിയിട്ടോ എത്ര നാളായി.”

അവൾ എന്തോ പറയുവാനായി വാ തുറന്നതും ആ ചുണ്ടിൽ ചൂണ്ടുവിരൽ വെച്ച് തടഞ്ഞു അവൻ.  അപ്രതീക്ഷിതമായ ആ നീക്കത്തിൽ അവളൊന്നു വിറച്ചുപോയി.

“താൻ ഒന്നും പറയേണ്ട… അങ്ങോട്ട് പറയുന്നത് കേട്ടാൽ മതി.  ഇപ്പോൾ ആനിയെ റൂമിലേക്ക് ഷിഫ്റ്റ്‌ ചെയ്തല്ലോ.  അവളുടെ അമ്മച്ചിയും അപ്പച്ചനും അടുത്തുണ്ട്.  ഇപ്പോൾ അവളേക്കാൾ കൂടുതൽ തനിക്കാണ് റസ്റ്റ് ആവശ്യം.  ഒന്നു ഫ്ലാറ്റിൽ പോയി കുളിച്ച് നന്നായി ഉറങ്ങി എഴുന്നേറ്റാൽ തന്നെ തന്റെ പകുതി ക്ഷീണം മാറും.”

“എന്നാലും ഗബ്രീ… ആനിയെ തനിച്ചു വിട്ട് ഞാൻ എങ്ങനെയാടോ… “

“ദേ ജെസ്സി… നോക്ക് ഇപ്പോൾ ആനിയുടെ അമ്മച്ചി ഉണ്ട് ഇവിടെ.  താൻ എത്ര ദിവസമായി ലീവ് എന്നറിയുമോ…? ആനിക്ക് മെഡിക്കൽ ലീവ് കിട്ടും തനിക്കോ…? ഇപ്പോൾ അമ്മച്ചി ഉള്ളപ്പോൾ താൻ ഒന്നു രണ്ടു ദിവസം ഓഫീസിൽ വായോ… എന്നിട്ട് വേണമെങ്കിൽ വീണ്ടും ലീവ് എടുക്കാം അല്ലോ.  പിന്നെ അമ്മച്ചി തിരികെ പോകുമ്പോൾ അവൾ തനിച്ച്‌ ആവില്ലേ അപ്പോൾ തനിക്കു ലീവ് എടുക്കാം അല്ലോ.  ഉള്ള ലീവെല്ലാം എടുത്തു തീർത്താൽ പിന്നെ അന്നേരം ലീവ് ഉണ്ടാവില്ല, പറഞ്ഞേക്കാം.”

“എന്നാലും….”

“ഒരെന്നാലും ഇല്ല, താനിങ്ങെഴുന്നേറ്റു വന്നേ… അമ്മച്ചിയോടു ഞാൻ പറയാം.”

പിന്നെയും മടിയോടെ ഇരിക്കുന്ന ജെസ്സിയെ കണ്ടപ്പോൾ അവൻ അവൾക്കടുത്തേക്ക് ഒന്നുകൂടി ചേർന്നിരുന്നു കാതോരം മൊഴിഞ്ഞു:

“ദേ… പെണ്ണേ ഇങ്ങനെ മൗനിയായി ഈ രൂപത്തിൽ ഇരുന്നാൽ എനിക്ക് മറ്റു പലതും തോന്നും കേട്ടോ… നേരത്തേ നിർത്തി വെച്ചത് ഞാൻ പൂർത്തീകരിക്കണോ…?”

കാതിൽ മെല്ലെ തഴുകിക്കൊണ്ട് കടന്നു പോയ അവന്റെ നിശ്വാസത്തിലും ആ പറച്ചിലിലും അവൾ പെട്ടെന്ന് പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു നിന്നു.

“ഗുഡ് ഗേൾ…”

ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവനും എഴുന്നേറ്റു…  വീണ്ടും അവളുടെ ഉള്ളം കൈയ്യെ തന്റെ കൈ കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ച് ആനിയുടെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു.

റൂമിന്റെ ഡോറിൽ മെല്ലെ തട്ടിയിട്ട് ഗബ്രി തന്നെ ആദ്യം അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.  പിറകെ ജെസ്സിയും.  ഗബ്രിയെ കണ്ടപ്പോൾ ആനി മെല്ലെയൊന്ന് ചിരിച്ചെന്നു വരുത്തി.  അവൻ നടന്നു ചെന്ന് അവൽക്കരികെ ബെഡിൽ ഇരുന്നു.

“ആഹാ ഇച്ചായന്റെ ആനി കൊച്ച് ഉഷാറായല്ലോ…  ഇനി ഇങ്ങനെ ചടഞ്ഞിരിക്കാൻ പറ്റില്ല കേട്ടോ പറഞ്ഞേക്കാം. മര്യാദക്ക് ഭക്ഷണം ഒക്കെ കഴിച്ച് ക്ഷീണം എല്ലാം മാറ്റി, ഓഫീസിലേക്ക് വായോ… അവിടെ ആനി കൊച്ചിന്റെ കളിചിരികളും വാർത്തമാനങ്ങളും ഒന്നുമില്ലാതെ ഒരു രസവും ഇല്ലെന്നേ…

ദേ… ഈ ജെസ്സിയെ തന്നെ നോക്കിയേ… ഇവൾ തന്നെ ആകെ മാറി പോയില്ലേ. അതുപോലെ തന്നെയാണ് അവിടെ വാരിയർ സാറിന്റെയും മറ്റുള്ളവരുടെയും അവസ്ഥ.  ഏതാണ്ട് അവാർഡ് ഫിലിം കാണാൻ തീയറ്ററിൽ കയറിയ പ്രതീതിയാണ് എനിക്കിപ്പോൾ ഓഫീസിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ തോന്നുന്നത്.  അതുകൊണ്ട് ഞങ്ങടെ ആനിക്കൊച്ചു പെട്ടെന്ന് ഉഷാറായി വായോ… നമുക്ക് അവരെയൊക്കെ ശരിയാക്കണ്ടേ….”

ഗബ്രി പറഞ്ഞു നിർത്തിയപ്പോഴും ആനിയിൽ അതേ നിർവികാരിത തന്നെയായിരുന്നു.  ചിരിക്കുകയോ… ഒന്നു നോക്കുകയോ… മൂളുകയോ പോലും ചെയ്തില്ല.  അവൻ അവളെ തനിക്കു നേരെ തിരിച്ച് ഇരുത്തി.

“ഞാൻ പറഞ്ഞതു വല്ലതും കേട്ടോ ആനീ നീ…?”

“ഉം…”

ആനി പതിയെ മൂളി.

“അപ്പോൾ ഭക്ഷണവും മെഡിസിനും കഴിച്ച് പെട്ടെന്ന് റിക്കവർ ആയി വായോ. ഇപ്പോൾ വേദനയുണ്ടോ…?”

അവനവളുടെ തലയിലെ കെട്ടിൽ മെല്ലെ തൊട്ടുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു.

“ചെറുതായി.”

അമ്മച്ചി അതിശയത്തോടെ നോക്കി നിന്നു… കാരണം എത്ര സംസാരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും ഒരു വാക്കുപോലും ഉരിയാടാത്തവളാണ് ഇപ്പോൾ അവന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടി കൊടുക്കുന്നത്.   ജെസ്സിക്ക് പ്രത്ത്യേകിച്ചൊന്നും തോന്നിയില്ല… കാരണം അവർ തമ്മിലുള്ള ബോണ്ട്‌ മറ്റാരേക്കാളും നന്നായി അവൾക്ക് അറിയാമല്ലോ.  ഓഫീസിലെ ടോം ആൻഡ് ജെറിയാണ് ഗബ്രിയും ആനിയും.

“എന്നാലേ… ഞാൻ ജെസ്സിയെ കൊണ്ട് ഇറങ്ങുവാണ്,  അവൾ റൂമിൽ ചെന്ന് ഒന്നു കുളിച്ചു ഫ്രഷ് ആയി ഒന്നുറങ്ങട്ടെ കുറെ ആയില്ലേ ലീവ്. ഓഫീസിൽ ഒരുപാട് ജോലി പെന്റിങ് ഉണ്ട്, രണ്ടു ദിവസം എങ്കിലും വരാൻ വാരിയർ സർ പറഞ്ഞു.”

ആനി അതിനും ഒന്ന് മൂളിയതേ ഉള്ളൂ.

“ഞാൻ എത്രയായെന്നോ ഈ കൊച്ചിനോട് പറയുന്നു ഫ്ലാറ്റിൽ പോയി മോളൊന്ന് കുളിച്ചേച്ചും ഉറങ്ങിയേച്ചും ഒക്കെ വായോ എന്ന്.  പക്ഷേ  കേൾക്കണ്ടേ മോനെ.”

അമ്മച്ചി പറഞ്ഞു.

ജെസ്സി ആനിക്കരികെ ചെന്നിരുന്ന് അവളുടെ കവിളിൽ തലോടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു:

“ഞാൻ പോയേച്ചും പെട്ടെന്ന് വരാവേ ആനി.  നാളെ ഓഫീസിൽ നിന്നും നേരെ ഇങ്ങോട്ട് വരാം.  അതുവരെ അമ്മച്ചി പറയുന്നത് കേൾക്കണം. ഭക്ഷണവും മരുന്നും എല്ലാം കഴിക്കണം.”

ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിന്നോടെന്ന പോൽ എല്ലാം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു ജെസ്സി.  ആനി അതിനൊക്കെയും മൂളി കൊടുത്തു.   ആനിയോടും അമ്മച്ചിയോടും അപ്പച്ചനോടും യാത്ര പറഞ്ഞു ജെസ്സിയും ഗബ്രിയും അവിടുന്ന് ഇറങ്ങി.

അയന…. ✍️

തുടരും….. @

💕 തൂ മഞ്ഞുപോലെ…💞- 19