പെണ്ണെ നീയറിയാതെ
നിന്നിലെൻ വസന്തം
ഞാൻ ഉപേക്ഷിക്കുകയാണ്
ഇനിയും പൂക്കളുണ്ടാകട്ടെ
ഞാൻ എന്റെ വേനലുമായി
ഇനിയുമേറെ ദൂരം
സഞ്ചരിക്കും, ഇനിയൊരിക്കലും
അതിന്റെ ചൂട് നിനക്ക് ഏൽക്കാതിരിക്കാൻ
നിന്നിൽ വിരിയുന്ന
ഓരോ പൂക്കളിലും
പുഞ്ചിരികളിലും ഒരായിരം
പുതു വസന്തകൾ ഇനിയുമുണ്ടാകട്ടെ
നീ നനയുന്ന ഓരോ മഴയിലും
ഓരോ പൂക്കൾ അടർത്തി
ഞാനുറങ്ങാതെ ഉറങ്ങുന്ന
എന്റെ കല്ലറയിൽ സമർപ്പിക്കണം
ഓരോ രാത്രിയിലും ആ
പൂക്കൾ കൊണ്ട് ഞാൻ
എന്റെ നഷ്ടവസന്തത്തെ
നിലാവിൽ താലോലിക്കും
നിലാവിൽ നീയെന്റെ
പാട്ടുകൾ കെട്ടുറങ്ങുമ്പോൾ
നിന്നെ ഒരുനോക്ക്
കാണുവാൻ ഞാൻ വരും
മറ്റൊന്നിനുമല്ല, വെറുതെ
ഒന്ന് കാണുവാൻ , നിന്റെ മിഴികളെ
നിന്റെ പുഞ്ചിരികളെ
അത്ര മാത്രം
നീയുണർന്നിരിക്കുമ്പോൾ നിന്റെ
കണ്ണുകളിൽ നോക്കി ഇരിക്കാൻ
ആഗ്രഹമുണ്ടെങ്കിലും എന്നത്തേയും
പോലെ ഇന്നും ഞാൻ പിൻവാങ്ങുന്നു
നിന്റെ കണ്ണുകൾ എന്റെ
വാക്കുകളെ ഇല്ലാതാക്കിയിരുന്നു
അതല്ലെങ്കിൽ എന്തെ എന്റെ പ്രണയം
നിന്നിലേക്ക് ചൊരിയാൻ മടിച്ചു ഞാൻ
എന്റെ വസന്തമേ ഇനി ഇവൾക്കു
തണലാകുക, താങ്ങാകുക
എനിക്ക് നൽകാൻ മടിച്ചതൊക്കെയും
നീ അവൾക്കു നൽകുക
സന്തോഷ് കുമാർ വിളംബിൽ